szczególną teorią względności
Encyklopedia PWN
fiz. jedno z podstawowych praw fizyki: całkowita energia dowolnego izolowanego (tj. nie oddziałującego z otoczeniem) układu fizycznego ma wartość stałą;
geometrie Riemanna, geometrie riemannowskie,
wielowymiarowe uogólnienia klas. geometrii różniczkowej na dwuwymiarowych powierzchniach (zapoczątkowanej przez C.F. Gaussa), właśc. teoria przestrzeni Riemanna, stworzona 1854 przez B. Riemanna.
wzór E = mc2 wyrażający związek między energią całkowitą obiektu i jego masą (relatywistyczną) określoną wzorem 
(m0 — masa spoczynkowa, v — prędkość obiektu, c — prędkość światła w próżni);
(m0 — masa spoczynkowa, v — prędkość obiektu, c — prędkość światła w próżni);
elektrodynamika
fiz. dział fizyki traktujący o własnościach pól elektr. i magnet. oraz ich oddziaływaniu z układami ładunków elektrycznych.
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, dynamikós < dýnamis ‘siła’],
doświadczenie przeprowadzone 1851 przez A.H. Fizeau, mające na celu potwierdzenie słuszności podanego przez niego 1818 wzoru na prędkość światła w poruszających się ośr.;
dział geometrii, w którym badania różnego rodzaju przestrzeni i ich podzbiorów (figur geom., obiektów) prowadzi się za pomocą metod analizy mat. (rachunku różniczkowego i całkowego).
